Kampulo vendis pirojn en foiro. Piro tre bongusta. Prezo karega. Taoisto, ?ifone vestita, almozpetis ?e la ?aro. La kampulo tjuis lin, sed li tamen ne foriris. Ekkoleri?inte la kampulo lin insultis.
"El centoj da piroj en via ?aro," diris la taoisto,"mi almozpetas nur unu, kio kostas al vi negrandan perdon. Kial do koleri?" ?irka?rigardantoj persvadis la pirvendanton doni unu malbonan piron, por ke li foriru. Sed la kampulo obstine ne konsentis.
Kelnero en bazaro trovis la diskutbruon tro malpaca, mem a?etis unu kaj donacis al la taoisto, kiu lin riverencdankis kaj diris al homamaso: "Mi, religiulo, ne konas avaron, jen mi regalos vin per miaj bongustaj piroj."
"Sed kial ne unue vin mem, se vi havos?" iuj intermetis.
"?ar anticipe mi bezonas tiun ?i, kernon kiel semon," kaj li forman?egis la piron?is kerno, kiun li tenis en la mano.
Per?ovelo de sur sia?ultro li fosis kavon, profundan je kelkaj coloj, enmetis la kernon, kovris?in per tero kaj petis la akvon. Entrudi?emulo transdonis al li bolantan akvon el apudvoja butiko, per kiu la taoisto akvumis la fosejon, kie anta??ies okuloj, ekaperis ?ermo, kiu kun ?iu sekundo, pli kaj pli grandi?is, rapide arbi?is kun prospera bran?aro kaj jen ekfloris kaj jen fruktoj elkreskis: grandaj kaj aromaj piroj pendis dense sur la arbo. La taoisto plukis ?eloke kaj disdonis al ?irka?rigardantoj, el?erpi?is balda??iom. Per?ovelo li ekhakis la arbon tinte kaj tinte fine dehakis kaj kun folihava bran?o sur ?ultro, la taoisto senhaste iris for. Kiam la taoisto faris sor?arton, la kampulo anka?pu?i?is inter homamaso, rigardis absorbite e?forgesante pri sia negoco. Nur post foriro de la taoisto li revenis al sia?aro, kiu, je lia surprizo,fari?is jam ekskluzive malplena. Li komprenis, ke?iom da piroj?us disdonitaj, estas lia propra varo. Atente observinte li komprenis plie ke li komprenis anka?perdis el la?aro ?pato, hakrompita. Ege koleris, li haste postkuris. Trans muro li vidis?patstumpon, forlasita –jen?uste la trunko de la pirujo. Malaperis tamen la taoisto kaj lin mokridis?iuj en foiro.
Komentarias la verkanto de la stranga?oj:
Kiel malprudenta estas la kampulo! Kaj kia stulta avareco! ke oni lin mokridis?iuj en foiro, tio ne estas senmotiva! Ofte okazis al vila?a ri?ulo tiel, ke li facile koleris, se amiko petos de li pruntedoni de rizoj. Li e? kalkulis grumblante: "Tio sufi?as por elspezo de pluraj tagoj!" A?, li facile malkontentis, se oni petos, ke li donu helpon al homo en malfortuno a?almozman?on al orfo a?vidvino. Li kalkulis: "Tio sufi?as por konsumo de dek a?kvin homoj." Tiaj avaruloj kalkulis harfendeme e? inter propraj patro kaj filoj a? fratoj. Tamen ili estas ege disipemaj en hazardludado, a? por ela?eti sian vivon de bandito. Tiaj aferoj ja estas sennombre multaj, do, kio estas mirinda en la stulteco de la kampulo?
